Poezja

Każde słowo to jedna litera

Czy może być coś piękniejszego na świecie?

Kiedy literki nawzajem kochają siebie

Każda z nich płynie słodkim wyznaniem

I odwzajemniają miłe powitanie

Więc kochajmy słowa pisane

Gdyż czasami są ważniejsze od wypowiadanych

A jeszcze do tego, kiedy los dzieli

Są przystanią i ostoją w nadziei

One budują szczęście upragnione

Choć z oddali nie jedna łza płynie

One są odwiecznym promykiem

Który przytula do siebie czule

Więc kochajmy to, co w nas

Tuląc do siebie chwile nieznane

A kiedyś może - wzejdzie słońce

I połączy dwa serca stęsknione

Anna (KAJA)

Jak to jest?

Powiedz kochanie… jak to jest

Czy kolory i szarość - to normalna rzecz?

Czy marzenia i rzeczywistość…tym samym?

Czy ty i ja… to jedno słowo my?

Tak życie ciągle zadaje pytania

Tak życie ciągle ścieżki plącze

A życie jest… wielką niewiadomą

Życie się ściele… i doły kopie

Nie poddawać się to ludzka rzecz

Gdyż oddając władzę losu…

Spoczniemy na jego dnie

A on będzie władcą… serc

Więc podnieś do góry swój wzrok skarbie

I łap życie nie przypadkiem

Ucz się odróżniać fałsz od dobra

A nie będzie słów niedopowiedzianych

Gdyż każda chwila brana uczciwie

Konsumowana szczerze nie podejrzliwie

Będzie tylko… uwieńczeniem duszy

A nie uśmiechem chwili

Odbierana szczerze nie będzie fałszem

Więc uwierz w słowa i czyny miły

Dotykając dobra…będziesz szczęśliwy

A kiedy uznasz - że to za mało

Spójrz w oczy skarbie i dotknij śmiało

Tam ujrzysz to, co jest prawdziwe

I nie bądź niedowiarkiem…

Lecz człowiekiem szczęścia

Anna (KAJA)

Uczucie - które zamiera

Wstał dzień a z nim myśli rozsypane

Czy to była jawa - czy sen?

Pytania z ciszą… kłębią się stale

A odpowiedzi brak oczekiwanej

Szarość dnia pokrywa ziemię

Czy głos, który był echem dotarł?

Czy wiatr psotnik go rozdmuchał?

Czy może kwiat uczuć zamiera?

Zacierając za sobą drogę wspomnienia

Która z biegiem czasu szlak zaciera

A może sęp swymi szponami rozrywa

By nie kwitła, lecz uschła z pragnienia

Trudno jest w tej chwili myśli pozbierać

Co jest prawdą - a co fałszem?

Czy to - co było kwiatem… też umiera?

Widać chmury na błękicie nieba

Sępów gromada rozszarpuje piękno

Choć odsuwane złe myśli napierają

Nie wiadomo, co począć z tą zjawą?

Czy poddać się szponom czy uciekać i czekać?

A miłość kwiat piękna…gubi swe płatki

Czy jej drogi znowu wiatr pokrzyżował?

Lub echo przeniósł w inny kierunek

Jak zrozumieć… ciszę i pustkę?

Kiedy jeszcze krzyk z duszy się wydobywa

Anna (KAJA)

Czas zegara

I znów któraś już zima ustępuje

Słonko rozsiewa swoje barwy

Ziemia pokrywa się zielenią

A wiosna rozsypuje kwiaty

Popatrz kochany już pierwsze stokrotki

Swoje główki do słonka unoszą

Wiatr delikatnie muska twarzy

Lecz wszystko odpływa ze łzą

Wspomnienia chwil wracają

Jak barwne motyle kwiatu dotykają

A ciebie niema - nawet we śnie

Odpłynąłeś łodzią - nie wiem gdzie

Westchnienie z pustką się miesza

Horyzont i dal już nie ma znaczenia

Gdyż to - co było odeszło w cień

Zabrałeś ze sobą też i barwy swe

Lecz może kiedyś znów

Zatęsknisz i zawołasz echem

Wtedy powrócą chwile barwne z przed lat

Serce zadrży z radości i szczęścia

Gdyż to był nasz bajeczny świat

Na płatkach róż złożyłeś

Ogniem miłości rozpaliłeś

Lecz czas wszystko zmienił

Zabierając ostatni etap

Anna (KAJA)

 Pożegnanie dnia

Zgiełk dnia zaczyna cichnąć

Mgła delikatnie snuje się nad wodą

Słonko leniwie zachodzi za horyzont

A kaczki toaletę kończą

Wędkarze pomału wracają do przystani

Tak kończy się dzień kolorami malowany

Jeszcze chwil kilka i noc ciemna nastanie

Ona przyniesie spełnienie marzeń

Wiatr delikatnie wodę, marszczy

Rozmywając ostatnie promyki słonka

Tylko z oddali echo niesie głosy

Lecz za chwil kilka uśnie wszystko w śnie

Więc żegnaj dniu pełny gwaru

Zegnaj słonko skąpane w lazurze

Żegnaj cieniu okrywający ciało

Witaj nocy i ciszo niema

Na twoim płaszczu się położę

Drogę naznaczy księżyca promień

I tak dojdę do ciebie kochany

Byśmy byli w nocnej ciszy sami

Anna (KAJA)