Na skrzydłach słów

Uczucie - które zamiera

Wstał dzień a z nim myśli rozsypane

Czy to była jawa - czy sen?

Pytania z ciszą… kłębią się stale

A odpowiedzi brak oczekiwanej

Szarość dnia pokrywa ziemię

Czy głos, który był echem dotarł?

Czy wiatr psotnik go rozdmuchał?

Czy może kwiat uczuć zamiera?

Zacierając za sobą drogę wspomnienia

Która z biegiem czasu szlak zaciera

A może sęp swymi szponami rozrywa

By nie kwitła, lecz uschła z pragnienia

Trudno jest w tej chwili myśli pozbierać

Co jest prawdą - a co fałszem?

Czy to - co było kwiatem… też umiera?

Widać chmury na błękicie nieba

Sępów gromada rozszarpuje piękno

Choć odsuwane złe myśli napierają

Nie wiadomo, co począć z tą zjawą?

Czy poddać się szponom czy uciekać i czekać?

A miłość kwiat piękna…gubi swe płatki

Czy jej drogi znowu wiatr pokrzyżował?

Lub echo przeniósł w inny kierunek

Jak zrozumieć… ciszę i pustkę?

Kiedy jeszcze krzyk z duszy się wydobywa

Anna (KAJA)

Czas zegara

I znów któraś już zima ustępuje

Słonko rozsiewa swoje barwy

Ziemia pokrywa się zielenią

A wiosna rozsypuje kwiaty

Popatrz kochany już pierwsze stokrotki

Swoje główki do słonka unoszą

Wiatr delikatnie muska twarzy

Lecz wszystko odpływa ze łzą

Wspomnienia chwil wracają

Jak barwne motyle kwiatu dotykają

A ciebie niema - nawet we śnie

Odpłynąłeś łodzią - nie wiem gdzie

Westchnienie z pustką się miesza

Horyzont i dal już nie ma znaczenia

Gdyż to - co było odeszło w cień

Zabrałeś ze sobą też i barwy swe

Lecz może kiedyś znów

Zatęsknisz i zawołasz echem

Wtedy powrócą chwile barwne z przed lat

Serce zadrży z radości i szczęścia

Gdyż to był nasz bajeczny świat

Na płatkach róż złożyłeś

Ogniem miłości rozpaliłeś

Lecz czas wszystko zmienił

Zabierając ostatni etap

Anna (KAJA)